سید بن طاووس از عالمان بزرگ و کامل شیعه است. او عرفان را قبول دارد و شخصیت و سلوک اخلاقی _ عرفانی وی نیز نزد همۀ عالمان شیعی پذیرفته شده است. عرفان باوری در سیرۀ علمی و عملی و آثار بهجا مانده از او به گونههای متنوع و مختلف به چشم میخورد. این مسئله بیانگر آن است که عرفان به میزان قابل توجهی در آرای وی دارای اصالت، اهمیت و تأثیر بوده است. نگاه مثبت او به عرفان، هم نشانگر تأثر او از اندیشههای عرفانی است و هم تأییدیۀ یک انسان کامل و صاحبنظر دربارۀ عرفان به شمار میآید. مکتبی را که او در سلوک عملی پایهگذاری کرده است، ویژگیهایی دارد که مهمترین آنها عبارتاند از:
الف) دینمداری و فقهمحوری: این ویژگی در مکتب و شیوۀ سلوک عملی وی یک اصل بهشمار میآید.
ب) دعامحوری: بیشتر آثار او گواه همین ویژگی است.
ج) مقبولیت: شخصیت معنوی، آراء و مکتب سلوکی وی در اخلاق و عرفان همه مورد پذیرش عالمان امامیه، عارف و غیر عارف بوده و به تواتر، بینظیر گزارش شده است. عرفان او بعدها در عمل، توسط شخصیتهای عارف و ارباب سلوک، مانند مرحوم ملاحسینقلی همدانی، در حوزۀ علمیۀ شیعی ادامه یافت و در آراء و سیرۀ سلوکی آیندگان، انعکاس و استمرار پیدا کرد.